اولين بارى كه ديدمش تقريباً بيست سالش بود. از چند سال قبلش كار كردن رو شروع كرده بود. براش مهم بود كه روى پاى خودش وايسته.

با اين كه دستمزد هاى راديو و گروه كودك خيلى پايين بود ولى هيچ وقت از باباش پول تو جيبى نگرفت. توى قيطريه بزرگ شده بود ولى پرايد قسطيش رو با جمع كردن همون دستمزد هاى كمش خريد.

پرايدى كه شد اولين ماشينمون. از خونه ويلايى پدرى اومد توى زيرزمين چهل مترى. زيرزمينى كه شد اولين خونه مون… از اون روزا ده سال ميگذره. هنوز روى پاى خودشه.

پله پله رشد كرد و كمك كرد كه من هم كنارش رشد كنم و پا به پاى من نه، بيشتر از من خرج خانواده رو گردن گرفت. كار كرد، همسرى كرد، دوستى كرد، مادرى كرد و درخشيد. امروز نه تولدشه، نه سالگرد ازدواجمونه. ولى همينجورى دلم خواست بهش تبريك بگم اين زندگى رو. و بيشتر از اون به خودم تبريك بگم